Beengebreken

Beengebreken kan men onderverdelen in "harde" en "zachte" beengebreken.
Onder harde beengebreken verstaan we verdikkingen van botweefsel die duidelijk opvallen.Zachte beengebreken zijn zwellingen en uitpuilingen van overvulde holten.
Een voorbeeld van een harde beengebrek is de schiefel, en een voorbeeld van een zachte beengebrek is een piephak.

Schiefel:

Schiefels treden vooral op bij jonge paarden.
Het zijn benige verdikkingen op de pijp van het been, die ontstaan door te grote spanning van binnenuit of door geweld van buitenaf.
Ligt op de plaats van de schiefel een pees, dan kan een peesontsteking ontstaan, waardoor het paard kreupel gaat lopen.
Om te genezen is volkomen rust dan een eerste vereiste.
Zit de schiefel niet vlakbij of op de pees, dan wordt hij gezien als een schoonheidsfout.

Piephak:

Op de punt van het spronggewricht bevindt zich een slijmbeurs, die soms overvuld raakt met vocht.
Dit is dan de piephak, de oorzaak is gewoonlijk een kneuzing, die bijvoorbeeld ontstaat wanneer het paard zich herhaaldelijk bezeert als het moet opstaan op een harde bodem van de box.
Bij een aangespannen paard ken een piephak veroorzaakt worden doordat het tegen de latierboom slaat.
In een acuut geval dient de plek twee maal daags met koud water te worden afgespoten.
De ontsiering is meestal blijvend.