Droes (Medisch)

Droes

Deze ziektebesmet meestal jonge paarden (oudere dieren hebben meestal weerstand door de levenslange immuniteit na infecties), die na een incubinatietijd van 2 tot 10 dagen eerst een heftige keelontsteking krijgen met slikmoeilijkheden, zeer snel gevolgd door verettering van de keellymfeklieren. De dieren blijven ziek totdat de ontstoken lymfeklieren doorbreken, een proces dat versneld kan worden door het smeren van rijpende zalven (trekzalf). Na het doorbreken van de ontsteking treedt meestal vlot herstel op.
Bij uitzondering worden lymfeklieren elders in het lichaam aangetast (verslagen droes) wat een gevaarlijke en vaak dodelijke complicatie is. Het is, behalve bij verslagen droes, zinloos een paard met droes met antibiotica te behandelen omdat de bacterie in de veretterde lymfeklieren niet te bereiken is en het ziekteproces alleen maar langer duurt. Als de behandeling begint voordat het paard ziek is, is droes met penicilline wel te voorkomen (bij een uitbraak op stal alle andere paarden op stal dagelijks temperaturen en bij beginnende temperatuurstijging onmiddelijk inspuiten met penicilline). Een paard blijft tot één à twee maanden na herstel de bacterie uitscheiden, soms bij uitzondering tot zes maanden lang. Ook in de stal kan de bacterie lang aanwezig blijven. Ontsmetten dus.
Af en toe zien we een infectie met een wat goedaardiger broertje van de droes, Streptococcus equisimilis. Het beeld lijkt op droes, alleen minder heftig, en de aangetastelymfeklieren breken lang niet altijd door.
Tegen droes bestaat géén goede entstof, ondanks alle pogingen die daartoe zijn ondernomen. Na infectie ontstaat een levenslange immuniteit.